Tragikomičan hohštapleraj

U Bečeju je opozicija preuzela mesto socijalista, radikala i ostalih 1996. godine. Od tada do 2000. je vodila borbu da zaista dođe na vlast, jer u četvorogodišnjem međuperiodu nije imala dovoljno hrabrosti (?), volje (?), interesa (?) da se, pa i putem sredstva informisanja, suprotstavi, zameri i stane na lokalne repove onih koji su globalno vladali Srbijom.

Bečej

Dolazi 2000. godina kada stranke na vlasti u Bečeju shvataju da mediji mogu biti odlično sredstvo za ponovno osvajanje vlasti. Za razliku od prethodnog četvorogodišnjeg perioda oglašavaju se i onda kada ih niko ne pita, novinari postaju njihovi saveznici, pričaju o potrebi demokratskih promena, organizuju mitinge itd. Osvajaju vlast.

Tada, posle početnog poleta, ponovo stupa na snagu politika nezameranja prema delima i nedelima onih koji su u periodu posle 5. oktobra 2000. godine izmileli iz svojih skrovišta.

Novinari (koji se profesionalno bave ovim poslom i žive od toga, u Bečeju ih ima 5-6) sve teže i teže dolaze do informacija o radu lokalne vlasti, niko „nije nadležan“ da odgovara na – za političare - škakljiva pitanja, prilikom istraživanja čak i najnevinijeg problema niotkuda se stvaraju „ničim izazvane” blokade i barijere i „dobronamerni“ saveti...

Zarad objektivnog prikaza odnosa političari-novinari treba reći kako ima prilika kada se političari rado oglašavaju kao što su novogodišnji razgovori o urađenom, obećanjima za sledeću godinu, primanje donacija, davanje pomoći, protokolarne posete čelnika opštine novorođenim trojkama, kritikovanje političkih neistomišljenika - u slučajevima kada postoji politički interes, dakako.

Problemi u opštenju nastaju onog trenutka kada je lokalna vlast shvatila kako „manjina“ od 5-6 pomenutih novinara svoj posao shvata ozbiljno, želi da bude nezavisan od bilo čijih interesa, političkih igrarija i da, Bože moj, drži do toga da mediji i novinari u njima treba da budu korektiv i kontrola svakoj vlasti. Pa i demokratskoj.

Tada je bez jasnog obrazloženja raskinut ugovor između Skupštine opštine i privatnog nedeljnika „Bečejski mozaik“ po kojem su do 2001. godine uplaćivana simbolična sredstva za izveštavanje o radu lokalne samouprave. Nakon toga pa sve do danas sredstva iz opštinskog budžeta predviđena za informisanje odlaze nedeljnicima i mesečnicima iz Subotice. Obrazloženje za „nove praksu” je što lokalni političari nisu zadovoljni načinom pisanja pomenutog i ostalih lokalnih medija.

Posle pauze, 2003. godine iz opštinskog budžeta na zahtev „Bečejskog mozaika“ ovom glasilu dodeljeno je 70.000 dinara. Drugi mediji, dva lokalna radija (jedan je muzički radio, deoničarsko društvo, drugi je privatan) i list osnovan od strane SPS-a, po informacijama kojima raspolažemo nisu tražili materijalna sredstva iz dela budžeta predviđenog za informisanje.

Od početnih „nesuglasica“ - kada su se politički funkcioneri našli uvređeni pitanjima o svom imovinskom stanju, o gomilanju funkcija u upravnim i inim odborima, o službenim putovanjima, o korišćenju službenih automobila, o raspodeli funkcija po političkom i nacionalnom ključu, o troškovima reprezenatcije, do Protokola o saradnji osam vojvođanskih opština sa većinskim mađarskim stanovništvom, koji je Skupština opštine Bečej ekspresno usvojila po ceni ozbiljnih nesuglasica u DOS-u što je zamalo dovelo do raspada koalicije, a o čemu su novinari izvestili javnost posmatrajući pomenutu problematiku iz raznih uglova - situacija se primirila. Mada je naglašeno kako novinari ne postavljaju dobra pitanja, ipak su lokalni političari stekli kakvu-takvu naviku da „sarađuju“ sa novinarima.

Incidentnih situacija je bilo mnogo i aktuelne su i danas.

Nekanalisana demonstracija sopstvene moći od strane lokalnih političara u odnosima sa novinarima dovela je do nekoliko tragikomičnih situacija, počevši od toga kako prvi najodgovorniji čovek u opštini „nije obavešten“ o stvarima koje su deo njegovog posla, kroz to da važan funkcioner zabranjuje novinaru da ga fotografiše, do toga da drugi najodgovorniji čovek u opštini prekida svaki kontakt sa novinarom, jer je dotični objavio informaciju o predstojećoj rekonstrukciji opštinske vlade.

Odnosi između lokalnih političara i novinara, sudeći po iskustvima ostalih lokalnih medija, skoro su svugde isti. Mogu se opisati onim „sve je isto, samo njega nema“, što se slikovito odnosi na Bečej.

Naime, opštinska vlada je, uz saglasnost članica koalicije DOS, potpisala ugovor o saradnji sa Opštinskim odborom SPS-a. Dokument do kojeg su novinari (služeći se nezvaničnim kanalima) došli, predviđa se da će sve partije u Bečeju, i „demokratski“ i „nedemokratski“ orijentisane zajedno stanovati u zgradi (za Bečejce zvanoj Komitet) koja je 1990. godine na volšeban način postala imovina SPS-a i da će poreski obveznici opštine plaćati njihove režijske i ostale troškove. I SPS-ove, naravno. I verovatno i glasilo SPS-a, koji stanuje u Komitetu.

Postavljena su novinarska pitanja tvorcima „projekta“ kako i zbog čega je došlo do saradnje sa SPS-om. Nisu bili voljni da odgovore. Jedan od funkcionera DOS-a je, doduše nezvanično, rekao dan pre ubistva Zorana Đinđića, kako on nikad nije imao ništa protiv SPS-a. Samo Slobu nije voleo. Ovo je valjda i odgovor na pitanje zbog čega ugovor o saradnji sa socijalistima. Valjanijeg obrazloženja o tome šta vlast čini u ime građana, koliko će ih to koštati i zašto, nema. Prostorije Komiteta su već prefarbane. Valjda je to „asanacija terena“.